"Feelings..."

Τελικά, η σύγχρονη εποχή είναι γεμάτη ποικιλία αισθημάτων...
Μέσα σε μια μέρα πέρασαν αρκετά από μπροστά μου:

• Μοναξιά, να έχεις τόσα να πεις, να πνίγεσαι να τα μοιραστείς... αλλά ο σύντροφος λείπει στην δουλειά και η φιλενάδα είναι βουτηγμένη σε ένα πέλαγος ασιδέρωτων ρούχων, που έπρεπε (αυτό το "πρέπει" ποτέ δεν το κατάλαβα...) να περάσουν από τα χέρια της...
• Ικανοποίηση, είσαι μόνη στο σπίτι, μόνη στο σπίτι!!! και μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, καταλήγοντας που αλλού; στο Internet... Έχεις όσο χρόνο θέλεις να διαβάσεις αλληλογραφία, να απαντήσεις και να προωθήσεις μηνύματα, να κάνεις επισκέψεις, να μπεις στο FB... και γενικά να  μετατραπείς σε ένα μοντέρνα, κοινωνικό άτομο...
• Απόλαυση της δημιουργίας, να φτιάξεις μια εικόνα σύνθεση για τις ανάγκες κάποιου άρθρου, να γράψεις άρθρο στο "Θολό"...
• Αγωνία όταν χρειάζεται να σουλουπώσεις ή να κάνεις παρεμβάσεις σε blog φίλων και δεν είναι on line και δεν ξέρεις αν θα τους αρέσει το αποτέλεσμα....φτιάχνεις, φτιάχνεις στο άγνωστο - γνωστό!
• Τύψεις γιατί βλέπεις ότι μια πολύ όμορφη μέρα πέρασε και εσύ έμεινες μέσα κλεισμένη, παρέα με ένα πληκτρολόγιο, κάνοντας "πολύ χρήσιμα πράγματα" (όπως σε βολεύει να τα βαφτίζεις)
• Πόνο στον ώμο, κάνοντας όλα αυτά δεν έχεις σηκωθεί ούτε για κατούρημα με αποτέλεσμα να έχεις πιαστεί, χωρίς να το καταλάβεις και να απορείς "τι έκανα και πιάστηκα; Σκούπα... δεν έβαλα , σιδέρωμα...ούτε που τα κοίταξα τα ρούχα, οπότε ούτε συναισθηματικά δεν κουράστηκα, πεντικιούρ δεν έκανα... (όλα αυτά ήταν τα δικά μου "έπρεπε", σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχα καταστρώσει την προηγουμένη) πως πιάστηκα; "Έλα μου ντε Μαρίτσαμ", όπως λέει και ο άνδρας μου...
• Κενό, γύρω στο βραδάκι κόβεται και το Internet και πέφτεις με φόρα στον "τοίχο" των σβηστών led. Αν αυτά τα 4 led έχουν γίνει το μόνιμο αντικείμενο που παρακολουθώ συχνά  παρακαλώντας να σταθεροποιηθούν όταν τα βλέπω να αναβοσβήνουν....
• Μούδιασμα, γιατί όλα αυτά δεν μπορείς να τα μοιραστείς με κάποιον και να μην σε περάσει για τρελό...
• Απογοήτευση, όταν οι ανωτέρω - και λίγο καθαρεύουσα - είναι πια διαθέσιμοι έχουν τόσα να σου πουν που όταν, τελικά, έρθει η σειρά σου τα δικά σου έχουν, ως δια μαγείας "εξατμιστεί" και μένεις μόνο με ένα ανοικτό στόμα που στο τέλος το ακούς να λέει: "Είχα τόσα να σου πω, αλλά τα ξέχασα" και αν είσαι άτυχη και ο συνομιλητής έχει όρεξη (κάτι που ο άνδρας μου έχει σε πλεόνασμα) παίρνεις και την απάντηση: "ε, δεν θα ήταν  σπουδαία..."
• και τέλος απορία,  "μου έχει σαλέψει;", "έχει μείνει λίιιιγο λογική;", "μετά από όλα αυτά μπορεί κανείς να με πάρει στα σοβαρά;"

από ότι καταλαβαίνετε το τελευταίο συναίσθημα θα απαντηθεί από εσάς!!!

πηγή: Theodosia

"Αθώα"

Κάπως έτσι είναι το κεφάλι μου αυτή την στιγμή!

Πάλι πέρασα μια δύσκολη μέρα που στέφτηκε, όμως με επιτυχία.

Είχα να αντιμετωπίσω ένα άδικο δικαστήριο και ευτυχώς αθωώθηκα!

Δεν παύει, όμως να είναι μια επίπονη εμπειρία...

Ευτυχώς, ξέρετε ποιος ήταν δίπλα μου...!

Ναι, ήταν η Σία!!!

Ήταν εκεί, κοντά μου και για να μου αφαιρέσει την αγωνία και το άγχος, άρχισε να σχολιάζει τα ενδυματολογικά γούστα του κάθε δικηγόρου  και από αυτό έβγαζε συμπέρασμα αν είναι καλός ή όχι...!

Καλά ήταν τραγελαφικό! Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή!

Φτάσαμε στο στέκι των δικηγόρων, κοντά στην Ευελπίδων, οι τρεις μας, εγώ ο Μήμης (άνδρας μου) και η Σία (πιθανή μάρτυρας - σύμφωνα με το δικηγόρο - άσχετα αν εγώ ήμουν σίγουρη ότι χρειαζόταν!)

Όταν μας τηλεφώνησε ο δικηγόρος, εγώ και η φιλενάδα κατευθυνθήκαμε στο κτήριο 2, πρώτη πόρτα δεξιά (αυτή ήταν η περιγραφή του δικηγόρου). Αλλά από την αίθουσα έβγαινε μια καθαρίστρια και η Πρόεδρος ανακοίνωνε 10 λεπτά διάλυμα για να καθαριστεί ο χώρος...

Απορημένες  καθίσαμε στην πρώτη σειρά -άδεια η αίθουσα, με εξαίρεση κάποια άτομα πιστάγκωνα δεμένα με χειροπέδες- και η 'καλή' μου άρχισε να σχολιάζει....άρχισε από τα παπούτσια.... 

"κοίτα, τα άσπρα σκαρπίνια τον μάραναν, τα έχει βάψει τόσες φορές, λες και τα έχει περάσει αμέτρητες φορές μπλάνκο..."

"κοίτα τον άλλον με τις άσπρες κάλτσες..."

"καλά αυτός τι το ήθελε το μωβ πουκάμισο με το καφέ σακάκι;"

και συνέχισε ακάθεκτη...σχολιάζοντας τους πάντες....!

Δεν πίστευα στα αυτιά μου...κοιτάω να βεβαιωθώ και ήταν η Σία δίπλα μου, δεν ήταν ο άντρας μου...(συνήθως και για αυτόν αυτά είναι τα κύρια θέματα ενδιαφέροντος).

Τελικά μάθαμε ότι πριν από εμάς, ένας αλλοδαπός, μόλις άκουσε ότι ήταν "ένοχος" τα κατέβασε και κατούρησε μπροστά στο εδώλιο!!! Απίστευτο;!

Γι' αυτό οι καθαρίστριες ήταν σε κατάσταση αλλοφροσύνης..!

Μετά θυμάμαι το: "Το δικαστήριο κρίνει την κατηγορούμενη αθώα!"

Είχε μιλήσει η Σία, είχα μιλήσει εγώ και ο δικηγόρος στα ενδιάμεσα, αλλά το μόνο που μου έμεινε είναι ότι άκουσα το "Αθώα" αποσβολωμένη, τόσο που έπρεπε να το επαναλάβει η Πρόεδρος...όχι γιατί δεν το πίστευα, αλλά γιατί έχω μάθει να περιμένω πάντα το χειρότερο!!

Πάντως όλα πήγαν καλά, αλλά το κεφάλι μου παραμένει σε αυτή την κατάσταση!!

πηγή: Theodosia